‌کالبد شکافی


اگر به مشخصات 4C نگاهی بیندازید، متوجه می شوید که آلفارومئو قصد تولید یک خودروی کوچک و سبک با مشخصات یک سوپراسپرت را داشته است. ابتدا از شاسی شروع می کنیم. یکی از افتخارات آلفارومئو این است که توانسته یک شاسی تمام فیبرکربنی را بسازد که خود نشانگر تکنولوژی بالایی است که در ساخت این خودرو استفاده شده است. البته برای بالابردن امنیت در جلو و عقب از قسمت های آلومینیومی نیز استفاده شده و همچنین یک رول بار (Roll Bar) پشت دو سرنشین قرار داده شده تا در هنگام واژگونی از آنها محافظت شود. این ساختار تمام فیبرکربنی شاسی، چنان آن را سبک کرده که تنها 65 کیلوگرم وزن دارد و وزن کلی خودرو را به تنها 895 کیلوگرم (نمونه های عرضه شده به بازار آمریکا به دلیل قوانین سختگیرانه تر امنیتی برای سرنشینان 995 کیلوگرم وزن دارد) کاهش داده است.

اندازه این اروپایی خوش نام آنچان کم و کوچک است که حتی از برادر خود یعنی میتو نیز کوچک تر است و 3988 میلیمتر طول، 1864 میلیمتر عرض و 1184 میلیمتر ارتفاع دارد و تقسیم وزن آن با توجه به قرارگیری موتور در وسط خودرو و درست پشت سر سرنشینان 38 درصد در جلو و 62 درصد در عقب است.

اگر در حالت کلی به خودرو نگاهی بیندازید، چشمان خفاش مانند در جلو و چراغ های گردی که در عقب بکار گرفته شده به سرعت ما را به یاد مدل 8C آلفارومئو میندازد و رگه هایی نیز از خطاطی محصولات فراری روی آن نیز دیده می شود. البته همانند آنها، 4C قرار نیست به تولید انبوه برسد و زیر دستان مهندسان خط تولید مازراتی در شهر مودنا Modena ایتالیا تنها 1000 دستگاه از آن ساخته خواهد شد و بسته به تولید شاسی آن که به عهده شرکت Adler Plastic است ممکن است تولید آن را به 3500 دستگاه در سال نیز افزایش دهد. جالب است بدانید که تکنیسین هایی که روی این خط تولید کار می کنند حدود 500 ساعت آموزش تخصصی در مدت 10 ماه را می گذرانند تا دست بر تولید 4C بزنند.

همانطورکه گفتیم موتور این خودرو در وسط آن قرار گرفته و تمام نیروی تولید شده به چرخ های عقب منتقل می شوند. چرخ هایی که در عقب 19 اینچی و در جلو 18 اینچی هستند و تایر بکار رفته در آن از نوع Pirelli P Zero است. همچنین ترمزهای قرمز رنگی که از بیرون نیز قابل مشاهده است از نوع برمبو می باشند و در جلو 305 میلیمتری در عقب 292 میلیمتری هستند که البته عملکرد آنها را در قسمت "پشت فرمان" تست خواهیم کرد.

قلب کوچک فلفلی


شاید وقتی از یک خودروی سوپر اسپرت صحبت می کنیم توقع پیشرانه های حجیمی مانند 6 و یا 8 سیلندر را داریم ولی آلفارومئو تمام تلاش خود را برای ساخت شاسی و بدنه ای سبک ساخته تا نشان دهد با یک موتور 4 سیلندری 1.7 لیتری هم می توان یک خودروی سوپر اسپرت ساخت. این پیشرانه که دقیقاً 1742 سی سی حجم دارد می تواند با یاری توربویی با بوست psi 21.8 حداکثر 240 اسب بخار در 6000 دور در دقیقه و 320 نیوتن متر گشتاور در بین 2100 تا 3750 دور در دقیقه را تولید کند. این پیشرانه در حقیقت همان پیشرانه ای است که در جولیتا استفاده شده ولی با تغییراتی از جمله بهینه شدن بلوک های آلومینیومی وزن آن به اندازه 22 کیلوگرم سبک تر شده است.

البته این تمام تغییرات نبوده و برای کم کردن لگ توربو، تغییراتی از جمله نگه داشتن تزریق هوا در توربو انجام شده و یا در دورهای پایین، باز بودن سوپاپ ها طوری تنظیم شده که این لگ کمتر از جولیتا باشد.

پشت فرمان


به سختی وارد خودرو می شویم. قطعاً خودرویی با ارتفاع 114 میلیمتر از سطح زمین نه تنها برای سوار و پیاده شدن بلکه برای عبور از خیابان های پر دست انداز تهران نیز مشکلاتی به همراه دارد به طوریکه در روز تست مجبور شدیم در مقطعی برای عبور از یک جاده خاکی از خودروبر استفاده کنیم!

با قرارگیری روی صندلی اسپرت و نگاهی به اطراف متوجه می شوید که ابتدا باید یک کلاس آموزشی برای چگونگی استفاده از این خودرو را بگذرانید. قسمت های زیادی از داشبورد از فیبرکربن است و در قسمت هایی از پلاستیک سخت نیز استفاده شده به طوریکه یکی از مجلات معروف خودرویی عنوان کرده بود که 4C گویا همان لوتوس الیزه است که بر روی آن پیراهن فیبرکربنی تن کرده باشند. در داخل و ادوات داخلی کاملاً مشخص است که آلفارومئو تمام تلاش خود را کرده تا خودرویی سبک بسازد و اصلاً به دنبال تجهیزات و امکانات نبوده اگرچه در مقایسه با خودروهایی مانند لوتوس از امکانات بهتری برخوردار است.

بدون معطلی سوئیچ را چرخانده و موتور را روشن می کنیم و غرش دو خروجی اگزوز را به همراه لرزه ای که از پشت سر منتقل می شود، شنیده می شود. در 4C خبری از دسته دنده برای کنترل گیربکس 6 سرعته TCT دوکلاچه آلفا نیست و به جای آن چهار دکمه N، 1، R و A/M قرار دارند. اگر دکمه 1 را بزنید می توانید دنده را به کمک شیفترهای پشت فرمان تعویض کنید اما با فشردن دکمه A/M می توانید به حالت های Dynamic و Race بروید، حالتی که عملکرد گیربکس را تا حدود 30 درصد نیز بهبود می دهد.

وقتی فرصت داشته باشید که یک سوپراسپرت ایتالیایی را در شهر تهران تست کنید مطمئناً به دنبال وضعیت نرمال نخواهید بود و به کمک نگه داشتن اهرمی که در وسط خودرو است آن را در قدرتمندترین وضعیت یعنی Race قرار می دهید. با رفتن به این وضعیت اکثر سیستم های کنترلی از جمله ESC خاموش می شوند. لازم به ذکر است 4C مانند دیگر محصولات آلفارومئو تمامی سه حالت DNA که Dynamic، Natural و All-Weather هستند را دارد و تنها در 4C حالت رانندگی Race وجود دارد. در این حالت به جز خاموش شدن سیستم های کنترلی، صدای اگزوز نیز تغییر می کند و طبق شواهد ما حتی کمی لرزشی که از موتور به داخل منتقل می شود بیشتر هم می شود! در زیر می توانید صدای اگزوز 4C در حالت Race را بشنوید:


با آزاد ساختن ترمز دستی شروع به حرکت می کنیم. موردی که اول کمی تعجب آور است فرمان 4C است که هیچ گونه سیستم کمکی حتی هیدرولیک نیز روی آن نصب نشده و این بدان معناست که چرخاندن آن در حالت ایستاده احتیاج به عضلاتی قوی دارد. البته این موضوع با هدف آلفارومئو برای تولید خودرویی سبک قابل توجیه است.

با شروع حرکت بی آنکه بخواهید خیلی سریع دور موتور روی صفحه تمام دیجیتالی پشت فرمان به مرز ردلاین که روی 6500 دور است می رسد و صدای اگزوز توجه تمامی افرادی که در اطراف هستند را جلب می کند. ما هم حق مطلب را ادا کرده و با فشردن کامل پدال گاز پی در پی دنده ها را تعویض کرده و سرعت خود را افزایش می دهیم. شتاب 4C و صدای اگزوز که در هر بار تعویض دنده غرشی خشمگین می کند، آنچنان هیجان انگیز و حیرت آور است که گویا به سرعت آدرنالین به سرنشینان تزریق شده است و دیگر به چیزی جز سرعت فکر نمی کنید.